Gisteravond besloot ik: geen woensdagavonden meer gevuld met Epstein-files, Trumps golftrucjes, Oxbridge-studenten in discussie met Amerikaanse anti-abortus, anti-vrouwen, pro-oorlog types, en al die YouTube-commentatoren. Nee. Ik richt me nu op jou. Of op mezelf. Ik ga delen wat ik meemaak. Als ondernemer in Frankrijk.
Leonoor en ik wonen nu bijna vier jaar op Le Grippault, gebouwd in 1850 als jachtpaviljoen voor de familie Costa de Beauregard. Dertig jaar later bouwde de familie De Breauté er twee vleugels aan. Eergisteren kwam een telg van deze familie voor het eerst langs. Haar grootmoeder stierf hier, haar moeder, zuster en oom werden in ons huis geboren. In Kamer 7, met het balkon, keek ze naar het bed en werd emotioneel: “Ja, hier… dit was de kamer van mijn grootmoeder.”
In een oude map vond ik een annonce over ‘landgoed du Grippault, te weten: het Petit Château’. Dat klinkt me aangenamer dan ‘kasteel’, wat in Frankrijk gewoon ‘landhuis’ betekent. Toch voelt het raar als Nederlanders me als grap ‘Kasteelheer’ noemen. Opknapheer, denk ik dan. Schoonmaakheer. Kok. Poolboy.
Na bijna vier jaar worstel ik nog steeds met de intimiderende kracht van dit huis, dit kleine kasteel vol verhalen. “Zwanger van verhalen,” zegt het toeristenbureau over onze streek. Het is een eer hier te wonen. En geweldig om het met zoveel mensen te delen.
Alleen jammer dat we de servieskast steeds moeten bijvullen met oude borden en glazen van de brocante. Die leuke, inspirerende gasten laten namelijk altijd wel iets vallen. En zeggen er niks over. Geen briefje, geen euro in de pot.
De aller-, aller-, allervoorzichtigsten waren acht studenten van de Toneelacademie Maastricht, die hier vorig jaar vijf weken woonden en werkten. Wat een magisch project, wat prachtige mensen. In 2026 komt een nieuwe groep, want we organiseren dit nu tweejaarlijks. Vijf weken levert financieel net zoveel op als één week met een groep. We kunnen het niet elk jaar doen, maar het levert geluk op. Ideeën. Binding met de gemeenschap. En een rijke ervaring voor die studenten.
Genoeg geschreven. Ik ga weer aan de slag. Zaterdag is er hier namelijk een bruiloft! Dat doen we dit jaar voor het eerst. We hadden er spijt van dat we ja hadden gezegd – de verantwoordelijkheid is zo groot. Maar vandaag zagen we het bruidspaar, en hun liefde knalt van hen af. Zelfs terwijl ze druk zijn met flessen wijn, tafels, jurken, lijsten… De Liefde! Hoe kun je daar nee tegen zeggen? Dus ga ik helpen sjouwen met tafels en stoelen. We maken een terras voor de cocktail in het bos.
Jeroen
